Toen ik in mijn twenties in de kinderopvang werkte, wilden we de moeders van de kleintjes via koffie-uurtjes bereiken om over opvoeden te praten en hun meer te emanciperen.
Toen ik in de jaren 90 stage liep op een scholengemeenschap was eén van de uitdagingen voor een leraar Nederlands hoe de leerlingen te motiveren tot het lezen van boeken.
Vandaag voel ik me machteloos.
Sommige mensen willen niet begrijpen hoe schriftelijk communiceren werkt.
Mailen is geen praten.
Een vraag stellen is wachten op antwoord, per kerende post.
Niet die vraag alvast beantwoorden (invullen) en daarop verder borduren, zodat de hele strekking de verkeerde kant op gaat.
Reageren op wat er staat.
Vragen wat je niet begrijpt.
Leren wat je nog niet wist.
Stuur je iemand een link met in de mail : t.k. Dan betekent dat : 'ter kennisgeving'
Je neemt er kennis van, je doet er wat mee of niet.
Vrijblijvend.
Een reactie hoeft niet, aardige mensen zeggen 'dankjewel' als ze de informatie waarderen.
Ach, er kan zoveel, maar sommige mensen kiezen nou net de voor jou onplezierigste optie.
Bagger!
En daar heb je vaak langer last van dan wanneer iemand iets vervelends tegen je zegt waar je bij bent,
sterker nog : dat kan in een paar tellen weer de wereld uit zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten